Elton John 3- Modest Mouse 0

Ein af stórum ástæðunum fyrir því að halda úti bloggsíðu sem þessari, er að skrásetja það sem á daga manns drífur til að það hverfi manni ekki algjörlega úr minni þegar frá líður. Að sjálfsögðu er ekki verra ef einhverjir hafa gaman af í leiðinni. Mig langar því til að rita um næstsíðustu helgina sem ég átti sem íbúi í Bandaríkjunum.

Ég og Olla héldum til Birmingham, sem er í næsta nágrenni við Montgomery, í því skyni að fara á tvenna tónleika, sinn á hvorum deginum. Gamla kempan Elton John var með tónleika á laugardagskvöldinu í BJCC Arena, ca 20 þúsund manna höll í hjarta borgarinnar. Ég hef hingað til ekki talið Elton John sem einum af mínum uppáhaldstónlistarmönnum en því meira sem ég hlusta á plötur frá honum gefnar út á milli 70 og 80, því meir vex hann í áliti. Samstarfsslitin við Taupin á sínum tíma  voru John dýrkeypt að því leytinu til að mikið af rusli kom frá honum í kjölfarið. Síðustu tvær plötur frá honum hafa hinsvegar verið ágætar, sér í lagi sú síðasta sem hann vann í samstarfi við sinn gamla félaga. Allavega, var ég mikið spenntur fyrir þessum tónleikum- hvaða lög hann tæki og hverjum hann sleppti. Til að gera langa sögu stutta var kallinn hreint út sagt stórkostlegur. Auglýst var að tónleikarnir byrjuðu klukkan átta og einungis fimm mínútum yfir steig Elton á svið. Ekkert upphitunarbands-bull né aðrar tafir- bara talið í og byrjað. Leigubílavesen kostaði okkur reyndar fyrsta hálftímann af tónleikunum en það kom minna að sök en við óttuðumst í fyrstu.

Ég var geysilega sáttur við lagavalið hjá kallinum. Mikið af elsta dótinu þó slæðst hefði með eitthvað eitís prump. Lögin sem ég var hvað kátastur með voru Mona Lisa and The Mad Hatters, Better off Dead og að sjálfsögðu Tiny Dancer. Mér var hugsað til Reynsla slef á þeirri stundu enda hefur það lag lengi verið eitt af hans uppáhalds. Hefði eflaust hringt í hann ef ekki væri fyrir hans viðkvæma skap, sér í lagi þar sem klukkan var um þrjú að nóttu hjá honum.

Tuttugu mínútur yfir tíu stendur kempan síðan upp, gefur allri fremstu röðinni eiginhandaráritun og kveður bless. Takk. Þrjár og hálf af fjórum...

Fyrir tónleikana hafði ég mælt mér mót við Íslending sem hefur stundað nám í Birmingham undanfarin ár en þrátt fyrir nálægðina hafa samskiptin verið grátlega lítil. Ég og Jón Sigurjónsson eigum sameiginlegan vin í Gulla Jóns og fyrir utan nálægðina í útlöndum var tengingin komin. Svo skemmtilega vildi til að unnusta Jónsa, hún Svana var einmmitt í heimsókn hjá honum þennan mánuðinn og því alveg kjörið að hittast. Jónsi og Svana voru svo almennileg að sækja okkur eftir tónleikana og fara með okkur á einhverja pöbba í Birmingham. Ákveðið var áður en kvöldið var á enda að hittast aftur daginn eftir þar sem ég og Olla yrðum áfram í Birmingham enda Modest Mouse um kvöldið. Dagurinn með þeim skötuhjúum var hinn ánægjulegasti í alla staði og eiga þau þakkir skildar fyrir gestrisnina og yndislegt viðmót.

Á sunnudagskvöldið var síðan förinni heitið á Modest Mouse. Jónsi og Svana ákváðu að slá til og skella sér með okkur. Þrátt fyrir að finnast umrædd hljómsveit alveg frábær, þá sérstaklega tvær nýjustu plöturnar þeirra, ollu tónleikarnir miklum vonbrigðum. Það kann að hljóma einkennilega en vandamálið lá ekki beint í spilamennsku þeirra. Þeir voru, eftir á að hyggja, drullugóðir. Það sem gerði mig hinsvegar snarbilaðann af bræði var attitjúdið hjá þessum gæjum. Tvær upphitunarhljómsveitir spiluðu, sú seinni alveg ágæt, í rúma einn og hálfan tíma. Þá tók við 40 mínútna sándtjekk (!). Að því loknu mátti lýðurinn bíða í hálftíma í viðbót eftir stjörnunum. Ríflega tveimur og hálfum tíma eftir að tónleikarnir áttu að byrja stigu kempurnar á svið. Ég meina, þetta er flott hljómsveit og allt en þeir ekki það mikið inni að þeir geti hagað sér eins og U2! Ekki það að sú hljómsveit myndi sýna svona amatörs vinnubrögð. Jafn geðgóður maður og ég mátti síns lítið þegar gremjan hóf að krauma undir niðri. Það tók góðan part af þeim 90 mínútum sem hljómsveitin spilaði bara að ná mér niður. Illskan gaus síðan strax upp aftur þegar þessir plebbar létu fólkið klappa sig upp í að verða 10 mínútur!

Ef ég reyni að horfa einungis á frammistöðu hljómsveitarinnar á sviðinu fá tónleikarnir þrjár mjög svo verðskuldaðar stjörnur. Ef allt er hinsvegar tekið með í reikninginn kreisti ég fram eina. Og hananú!

Ef þetta hefði verið keppni á milli Elton John og Modest Mouse í að hvernig skal halda tónleika og skemmta aðdáendum, hefði sá fyrrnefndi malað hana. Elton 3- MM 0 

Góðar stundir 

Athugasemdir

[Erla Ósk Arnardóttir Lilliendahl, 3.6.2007 kl. 17:44]

2 og hálfur tími er bara glæpur!...nafnið á hljómsveitinni er greinilega ekki mjög lýsandi fyrir þá..: )

[Sibbi (IP-tala skráð) 4.6.2007 kl. 14:55]

Hefðir átt að taka danann á parken til fyrirmyndar. Bara upp á svið og glukka söngvarann og málið dautt